When there is NO doctor......

Welkom allemaal in week 7 in het West Gonja Hospital te Ghana. Weer een nieuwe week dus weer een nieuw verhaal. Dit keer geen grappen en grollen maar serieuze geneeskunde met soms dodelijke afloop (ditmaal zonder knipoog dus).
Afgelopen week was er één om nooit meer te vergeten en stond gelijk aan 2 jaar co-schap ervaring. Ik was namelijk de hele week de enige dokter van het ziekenhuis. Zoals jullie hebben kunnen lezen in het vorige verhaal was Dr Martin ziek geworden. Aangezien hij het niet vertrouwde (frequent bloed braken op je 31ste is niet normaal!!) is hij vertrokken voor diagnostiek en behandeling naar Accra (op zo’n 16 uur rijden van Damongo). De laatste woorden die hij sprak voor zijn vertrek: “Ik kan gewoon weg want Dr Ward is er nog steeds en hij redt het wel”. En weg was ie.....Thanks doc!

Daar stond ik dan. 6de jaars geneeskunde en de leiding over het gehele ziekenhuis. BIZAR!!! Ik had het laatste woord over elke patient en er is niemand om iets aan te vragen of te overleggen. Gelukkig had ik daar al enige ervaring mee door mijn weekenddiensten van de afgelopen weken. Het werd een erg zware week met elke dag ALLE visites op ALLE afdelingen en daarna nog zo’n 20 tot 30 moeilijke patienten op de OPD(degene die een helpende non en Mr Peter) niet konden oplossen. Hierdoor zag ik dagelijks tussen de 50 en 100 patienten. De kinderafdeling liep over van de zieke kindjes: ernstige bloedarmoede door hevige malaria, convulsies en hersenbeschadiging door hevige malaria (oftewel ben inmiddels Malaria expert) en de klapper van de week was een jongetje van 4 jaar met een darmobstructie. Eind van de middag begon hij bloed te braken en bloed te poepen en toen ik bij hem kwam was hij op sterven na dood. Het enige wat hem kon redden was een spoedoperatie, maar daartoe was ik niet in staat en de ouders hadden geen geld voor een ambulance rit naar het ziekenhuis van Tamale. Ik zei dat dit kindje dood zou gaan en dat bidden de enige optie was (als atheist in Ghana). Dat werd dan ook massaal ingezet door de geschrokken verpleging en alle ouders van andere kinderen. Een massaal gebed was het gevolg en het was mooi om te zien, maar aan de andere kant een totaal machteloos gevoel want ik kon niks doen. Het jongetje was na een hoop gegil van extreme buikpijn (buik was 3 keer dikker dan de dag ervoor) belandt in een diepe coma en reageerde nergens meer op. Hij had 40,8 graden koorts en zijn hartje sloeg meer dan 200 keer per minuut. Hij was letterlijk aan het leegbloeden in zijn buik. Na het gebed en de overtuiging dat dit kindje het niet ging redden liep ik verslagen naar huis. Een paar uur later werd ik wakker gemaakt doordat de guard van het ziekenhuis bij mijn raam stond te gillen: “doctor, doctor, come come”. Slaapdronken naar het ziekenhuis gelopen en daar zat hetzelfde jongetje lachend in zijn bedje. Bloeden was spontaan gestopt, koorts gezakt en hij was weer bij bewustzijn. Even mezelf knijpen of ik wel echt wakker was, maar ongelofelijk!!!!.....ik was toch de dokter die een paar uur eerder de ouders had verteld dat hun zoontje dood zou gaan.Gelukkig namen ze mij dit niet kwalijk.....snel behandeling gestart en met spoed een bloedtransfusie geregeld. Eind goed al goed! De dagen erna met grof geschut de ontsteking van zijn buikvlies bestreden en inmiddels is het mannetje weer thuis.
Heb zo’n 80uur gewerkt afgelopen week, maar als je veel goede dingen kan doen is dat harde werken meer dan waard! Inmiddels noemt iedereen me “Medical Officer in Charge” wat uiteraard een grote eer is, maar tegelijkertijd absoluut niet de bedoeling is van mijn programma in Ghana. Komende week ben ik nog een hele week “When there is no doctor” en uiteindelijk komen er volgend weekend nieuwe doktoren......als het goed is (eerst zien dan geloven)!

Om even bij te komen van 3 weken non-stop werken ben ik afgelopen weekend even uit gaan rusten in Mole National Park, ondanks dat er dan geen dokter (of semi-dokter) aanwezig was in het ziekenhuis. Mole NP is het grootste natuurpark van Ghana met veel wilde dieren. De ochtendwandeling op zaterdag was om half 7 s ochtends en de bus naar Damongo vertrok zondagochtend om 4 uur, dus echt uitgeslapen en uitgerust voel ik me niet. Maar Mole was wel echt genieten en zelfs een beetje vakantiegevoel. Veel wilde dieren gezien op de verschillende safari’s, lekker gezwommen en vooral lekker Westers gegeten!

Nu weer begonnen aan een nieuwe week bikkelen als “Medical Officer in Charge”. Met als resultaat dat ik elke avond meer dood dan levend op de bank lig. Vandaag lag 1 van de patienten plotseling dood in bed, oorzaak onbekend: “What can I do in West Gonja Hospital???” is een uitdrukking die veelvuldig door mij gebruikt wordt. Was wel erg schrikken, zeker voor Elise die voor het eerst een dood iemand zag tijdens haar co-schappen. Al het personeel reageerde als volgt: “It’s god will, his time has come”. Een kort gebed en het dagelijkse leven ging verder......bij mij is de desbetreffende jonge man van 25 jaar nog menig maal mijn netvlies gepasseerd. “Gelukkig” is er nauwelijks tijd om bij deze nare gebeurtenis stil te blijven staan, maar dat ik hier in zeer korte tijd wordt gevormd als mens en als dokter is me wel duidelijk! Vervolgens werd ik midden in de nacht wakker gemaakt voor een nachtelijk avontuurtje met een hoogzwangere negerin. Haar baby wilde er niet uitkomen en dan komen Ward’s grote blanke handen van pas! Helaas bleken die toch niet groot genoeg en moest ze met “spoed” (in Ghana dus onmogelijk) naar Tamale waar ze die dag nog beviel van een gezonde dochter.
Op het moment dat ik dit verhaal typ ben ik net wakker van een verdiende siesta na een nacht met weinig slaap. Toen ik mijn ogen opendeed stonden de twee vrouwen in huis (Josephine en Elise) samen te koken voor mij....wat n leventje:) Ze hebben nu mijn hulp nodig bij het stampen van de fufu, dus aan dit verhaal komt weer een einde.
Mocht de directie van een ziekenhuis in Nederland een nieuwe directeur / Medical Officer in Charge zoeken en dit lezen, dan kunt u uw aanbiedingen voor een baan achterlaten als reactie op deze pagina!

Zonnige groetjes van de Medical officer in Charge alias Kwardje

West Gonja Hospital

PS: Mammie, super bedankt voor het heerlijke voedselpakket!!! Die hamburgers smaken zooooooooooooo goed!!