“te koop aangeboden: AH bonuskaart”

Aflevering 6 alweer uit het kijkcijferkanon: Ward’s avonturen in Ghana! Dat wil zeggen dat ik begonnen ben aan mijn zesde week….time flies when you’re working hard! En hard werk ik hier: 7 dagen per week, nachtdiensten, lange dagen met veel zieke negertjes.
In dit volgende avontuur zal ik weer een klein stukje onthullen van de Ghanese (medische) cultuur waarvan ik onderdeel ben geworden. Het wordt hoog tijd dat ik jullie wat dieper meeneem in de problemen binnen de 4 ziekenhuismuren (en ver daarbuiten).

Maar voordat ik daar meer over vertel eerst een klein stukje over mijn grootste (en ook meteen enige) probleem en obsessie: Voedseltekort!
Dammmm……waarom is de dichtsbijzijnde AH zo ver fietsen:(
Maar er is ook goed nieuws op eetgebied! Sinds afgelopen weekend woon ik definitief niet meer alleen in het veel te grote Mustangh Huis. Elise uit Nederland is namelijk veilig aangekomen en heeft allemaal lekkere dingen meegenomen (ik denk al de hele dag aan die 2 ingepakte hamburgers die in de kast liggen). Het aantal afgenomen kilo’s staat inmiddels op 8 en als het ZELFS de Ghanezen opvalt…

Medisch dillema deel 1:
Elise is verbaasd over de gang van zaken in het ziekenhuis, over dingen die ik allang normaal vind. Ik betwijfel het dan ook of ik nog wel ga kunnen functioneren in een Nederlands ziekenhuis. Wat nou diagnostiek?? Blind behandelen en liefst zo breed mogelijk is het motto in Damongo. En dan te bedenken dat ik degene ben die in 50% van de gevallen de door iemand anders ingestelde (nutteloze) behandeling staak. Daarnaast durf ik het tegenwoordig om mensen zonder medicatie naar huis te sturen en ze dat ook stellig 5 keer te weigeren als ze er om smeken……pillen genezen niet altijd, mevrouw/meneer! Er wordt helaas nog veel te veel zelf geshopt door de mensen bij de plaatselijke farmacie (zonder recept) en hierdoor neemt iedereen maar wat. Het is een heel karwei om in de medicatiechaos van Damongo enige orde te scheppen. Zo vroeg ik vandaag een moeder om haar medicatie te halen naast het bedje van haar veel te schattige zoontje. Ze had een grote blauwe teil nodig om alle medicatie te brengen wat afgelopen weekend was voorgeschreven door iemand bij de opname. Toen ik alles voor me had uitgestald op de tafel vroeg de arts of ik een eigen apotheek was begonnen. En bedankt: je hebt dit zelf allemaal voorgeschreven hoor! Polyfarmacie (heeeul veeeul medicijnen) is iets wat hier een groot probleem is en ook zal blijven. Wie ben ik om al die slikkende Ghaneesjes opnieuw op te voeden; ik dweil gewoon elke dag verder met de kraan wijd open.

Medisch dillema deel 2:
Sinds 1 week lopen er allemaal jongens en meisjes van ongeveer 20 jaar door het ziekenhuis in een knal roze pakje. Zij zijn in een half jaar opgeleid om de tekorten in de zorgsector aan te vullen en fungeren als hulpje bij alle dagelijkse dingen op de afdelingen en OPD. De meeste hebben helaas nog nooit een ziek persoon of een ziekenhuis gezien. Op de post-OK afdeling is het aantal wondinfecties tot 100% gestegen. Toen ik ze gevraagd heb om eens voor te doen hoe ze een wond desinfecteren en weer opnieuw verbinden, werd me duidelijk dat het logisch is dat alle wonden geinfecteerd raken. Binnenkort start er een cursus wondhygiene (+ uitleg wat bacterien zijn) door dr Ward. Tot die tijd staat iedereen op een overdosis antibiotica, inclusief het personeel zelf! De wond die ik om onverklaarbare redenen op mijn enkel heb, hou ik angstvallig verborgen voor alle roze pakjes!

Medisch dillema deel3:
Het afgelopen weekend had ik het hele weekend dienst omdat de enige arts naar Tamale moest om zijn auto te laten repareren. Hierdoor was ik dag en nacht “on call” en daar werd dan ook gebruik van gemaakt. Zondagochtend 6 uur werd ik wakker gebeld omdat iemand verschillende keren in zijn oog was gestoken door een onbekend insect. Na een snelle douche liep ik slaapdronken over de kinderafdeling en ineens zag ik iets rennen. Het was kleiner dan het meest ondervoede kindje dus dat kon het niet zijn. Een hallucinatie kon het ook niet zijn want mn laatste Lariam (anti-malaria) tablet was alweer 5 dagen geleden. Ik zag er nog 1 en nog 1….ratten dus! Toen ik hier enigszins geschrokken melding van maakte bij de verpleging, werd er doodleuk gezegd dat die er altijd zitten en dat ze niemand kwaad doen. Pardon??? Zijn dit dezelfde ratten die in de middeleeuwen de halve wereldbevolking om zeep hielp door de pest te verspreiden? Weet hier dan niemand dat die beesten ziektes verspreiden en daarnaast mij laten schrikken! Maar ja, ratten vangen is helaas geen verborgen talent van me dus wat kan ik doen???? Ik heb al moeite genoeg met de gemiddelde kakkerlak, held dat ik ben. De 2 prachtige wilde uilen die laatst bij het ziekenhuis zaten zijn dan wel het vermelden waard!

Komend weekend meer dierennieuws want dan gaan we met 7 Nederlanders een weekend in het Mole National Park verblijven. Op zoek naar olifanten, apen etc. Maar de grootste reden is een weekendje geen ziekenhuis en dus geen dienst. Twee nachten slapen zonder dat mijn “Tros, welkom bij de grootste familie van Nederland”-beltoon me keer op keer wakker belt. Heerlijk!!

Al met al werkt het misschien beter om mijn AH bonuskaart te ruilen op de plaatselijke markt dan om hem te koop aan te bieden……welkom in de middeleeuwen van Damongo! Het bevalt me nog altijd uitstekend hier en voel me voor 100% thuis. Ondanks de bovenstaande “probleempjes” is het werk in het ziekenhuis hartstikke leuk, wordt er ontzettend veel gelachen en smelt ik dagelijks voor die te grote bruine ogen van de veel te lieve kindjes! Misschien neem ik er wel eentje mee naar huis. Is dat geen leuk souveniertje Mam?

Ben benieuwd of ik iemand hier zo ver kan krijgen om mijn bonuskaart te ruilen tegen een lief negertje……wordt vervolgd!

Veel groeten uit een prachtig Ghana van Ward

Ps: de enige dokter lag vandaag ziek aan het infuus in zijn eigen ziekenhuis. Na alle visites en nog ontelbare zieke negertjes op de OPD zit ik nu moe maar voldaan mijn laatste energie te verspillen aan een uurtje internetten:)