“Good Afternoon DOG”

Speciale aflevering voor mijn trouwe viervoeters Liza en Harrie!

Nieuwe update! Na mijn vorige bericht waarin ik kenbaar maakte dat ik alleen-runner was van het gehele ziekenhuis, kan ik nu iedereen gerust stellen dat er momenteel een echte dokter is en dat ik weer “gedegradeerd” ben tot geneeskunde student (al spreekt iedereen me nog gewoon met dokter aan, overal waar ik kom in en buiten het ziekenhuis). Een rol die me op dit moment veel beter ligt en waar ik me een stuk prettiger bij voel. Zeker omdat ik s avonds en s nachts niet meer gestoord wordt uit mijn slaap, heel fijn!! Iedereen weet hoe fijn ik slapen vind:)

Afgelopen weken heb ik weer heeeeeel veeeeeel meegemaakt, teveel om op te schrijven! Er zitten toch enkele anekdotes tussen die leuk zijn om te vertellen en die precies omschrijven hoe geweldig de Ghanezen zijn in hun doen en laten.

Anekdote 1: Good Afternoon Dog
Tijdens mijn 2 weken “medical officer in charge”-periode kwam het een aantal keren voor dat ik s middags patienten aan het zien was op de Out Patient Department (kruising van poli en eerste hulp) en dat iemand van de verpleging van een van de afdelingen (licht roze pakje, zie vorige verhalen) me kwam halen met een briefje. Als dat gebeurde dan was het foute boel en was er dringend behoefte aan een dokter. Zo gebeurde het op een zonnige zomermiddag dat ik geroepen werd met een briefje waarop stond: “Good afternoon Dog”.....ik dacht pardon??? Maar toen besefte ik me ineens het vreselijke Engels van de gemiddelde Ghanees en het feit dat dit briefje vast in alle haast was geschreven. Het briefje eindigde namelijk met “No Vital Signs”. Rennen dus! Helaas kon ik niets meer doen voor de oude man, van wie de familie vertelde dat hij ouder was dan 100 (Ghanezen zijn erg slecht in leeftijden en hoofdrekenen dus discussies over leeftijden zijn volstrekt zinloos).

Anekdote 2: “The struggle for food continuesr”
Afgelopen week ben ik 4 dagen op trip geweest en bij het betreden van een willekeurig restaurant (in een stad met 100000 inwoners waren er maar liefst 3) werden we op de volgende manier bediend. Bij binnenkomst schrok het meisje van de bediening wakker uit haar stoel (half 7 s avonds en er waren geen gasten, achteraf gezien hadden we toen al moeten omdraaien) en ze verwelkomde ons met een grote gaap. Ze was duidelijk blij dat we er waren:) Toen ik de kaart van haar kreeg, vroeg ik haar wat de specialiteit van het huis was. Ze zei: “just tell me what you like”. Ik besloot niet verder overdreven aardig te doen en maar gewoon de spaghetti te bestellen die op de kaart stond. Ze zei me: “there is no spaghetti today” Ik vroeg of die er morgen wel weer zou zijn, maar deze grap werd helaas niet op waarde geschat. Ik besloot om maar geen grappen meer te maken en over te gaan tot het bestellen van eten. Ik zag beef storgranoff (ik dacht dat het vast stroganoff zou zijn) staan op de kaart. Ze moest eerst gaan vragen in de keuken of de beef voorradig was en 10 minuten later kwam ze me vertellen dat ik dat wel kon eten (een stiekeme “YES” ging er door mijn hoofd, vlees in Ghana....wat een feest!). Ik besloot om er “potato chips” bij te bestellen om het feest compleet te maken maar helaas waren die ook niet voorradig (“no potato chips today.....how about tomorrow?). Ik keek verder op de niet al te uitgebreide kaart wat er nog over was en er stonden ook yam balls (soort aardappel) op. Ik vroeg of ik die dan kon krijgen, waarop ze me ging uitleggen hoe die bereid werden en dat dat zeker 1,5 uur zou gaan duren (ik dacht: “had je dat dan niet kunnen doen ipv slapen??”). De enige optie was gekookte banaan of rijst.....rijst dus. Toen de 2 dames waarmee ik reisde ook hun bestelling hadden doorgegeven, besloten we als laatste om een gezamelijke salade te bestellen. Er stonden 2 salades op de kaart met allebei een verschilende naam en een verschillende prijs. Bij navraag wat er dan verschillend aan was, antwoorde het inmiddels wakker uit haar ogen kijkende meisje: ze zijn allebei hetzelfde.....zucht! Nou, doe ons dan die goedkoopste maar! Uiteindelijk moesten we het drinken bestellen bij iemand anders die weer over het bargedeelte ging (efficientie!!) en dat ook apart afrekenen. Het hele bestel-avontuur koste zeker een half uur en het wachten op de maaltijd nog zeker een uur, maar wachten in Ghana is tijdsverdrijf nummer 1 dus mij hoorde je niet klagen toen het eten na een uur kwam. Ik besloot om meteen een grote hap te nemen (had inmiddels toch enige honger gekregen) en bij het doorslikken van mijn eerste hap, rolden mijn ogen uit mijn hoofd.....PITTIG!!
3 uur na binnenkomst verlieten we het restaurant: zwetend, huilend en blussend van de pittigheid, maar met een voldaan gevoel dat we deze Ghanese hindernis weer hadden doorstaan! Uiteten in Ghana.....”Doe mij die maar”. Gelukkig kan ik inmiddels zelf prima Ghanees koken, wat door de Ghanezen met veel bewondering wordt aanschouwt! Ja Mam, zelfs in Ghana vind ik koken leuk!

Anekdote 3: “Bob jij of bob ik?” (voorganger van Liza en Harrie)
Het vervoer in Ghana bestaat voornamelijk uit lopen. Aangezien ik een uur lopen naar de stad bij 40 graden Celsius soms iets teveel TOPsport vind, ga ik vaak langs de kant van de weg staan en wordt ik dan meegenomen door een motor, auto of ezel (jaja, de ezel is hier een standaard vervoermiddel). Soms ga ik met de taxi totdat de taxichauffeur laatst vroeg of ik toevallig auto kon rijden. Ik dacht terug aan de 3000 km in ijsland afgelopen zomer, dus ik zei dat ik dat wel kon. Even later zat ik dus achter het stuur van een gammele taxi (laatste APK keuring anno 1998 te Polen) en reed ik triomfantelijk door Damongo-City. Ogen rolden uit alle inwoners van Damongo want een “Obroni (blanke)” als taxichauffeur was iets wat ze niet elke dag langs zagen komen. Al toeterend en zwaaiend (als de koningin op prinsjesdag) reden we door Damongo en nog een rondje en nog een rondje. De taxichauffeur had de dag van zijn leven! Dit geintje nogmaals herhaalt tijdens mijn trip afgelopen week, waarbij ik een uur door de jungle heb gereden in een nog gammelere taxi en waarbij we zeker enkele onderdelen zijn verloren. De taxi 4 uur lang gebruikt, 15 euro betaald en dat was waarschijnlijk nog steeds teveel!
Inmiddels rij ik scooter en motor, krijg steeds gratis les dus het behalen van mijn motorrijbewijs moet niet meer zo’n probleem zijn straks in Nederland.

Concluderend van deze nieuwe update is dat ik me echt prima vermaak in Ghana! Geniet met volle teugen van alle dingen die elke dag weer gebeuren. Elke dag brengt nieuwe verrassingen met zich mee en er wordt ontzettend veel gelachen. Helaas snapt niet iedereen mijn Westerse droge humor, wat het vaak nog grappiger maakt. Na 2 weken MOIC in het ziekenhuis was ik redelijk opgebrand want heb uitgerekend dat ik 200 uur heb gewerkt in 2 weken tijd. Vandaar dat ik even op trip ben geweest om bij te tanken en even weg te zijn uit het ziekenhuis. Hierbij jungletochten gemaakt die erg gaaf waren! Bijna op een paar meter lange python gaan staan. Gelukkig was het beestje banger voor mij dan ik voor hem, want na de ervaringen uit suriname van pythons om mijn nek was dit natuurlijk niet eng (ik schrok me dood!!).
Geweldig om bij terugkomst van al het personeel van het ziekenhuis te horen dat ze je zo erg gemist hadden en zo blij zijn dat je er weer bent! Geeft nieuwe energie voor de volgende 10 weken!

Getekend, Dr Kwardje (Medical Assistent)