"Rare jongens die Ghanezen"

In mijn volgende aflevering van “Ward’s avonturen in Ghana” wil ik jullie dieper meenemen in de Ghanese cultuur aan de hand van enkele anekdotes die typerend zijn voor de cultuur waarin ik 5 maanden verblijf.

Rare jongens die Ghanezen:
De Linkerhand wordt gezien als iets onreins. Hij wordt namelijk geassocieerd met het afvegen van je kont na de grote boodschap. Alles wat ik dus met mijn linkerhand aangeef aan iemand, wordt niet aangepakt. Doe ik hetzelfde met mijn rechterhand dan gebeurt dit wel. Geef ik bijvoorbeeld een koekje aan een kindje in de bus met mn linkerhand, dan neemt hij niets (doe ik als ik zelf heel erg veel honger heb). Doe ik hetzelfde met mijn rechterhand, dan verandert het gezicht van het kindje in een grote smile en worden de koekjes maar al te graag aangepakt (doe ik als ik iets minder honger heb of als de koekjes al enkele dagen open zijn).

Rare jongens die Ghanezen:
Iedereen zegt dat hij Engels spreekt (“small small” is de uitdrukking voor een heel klein beetje). Iedereen spreekt dus “small small” engels en sommige gewoon erg goed. In de groep “small small” is het vaak lachen gieren brullen. Mijn lessen Gonja zijn nog in een te pril stadium zodat ik op de OPD alleen mensen help die minstens “small small” engels praten. Wat hierdoor erg frequent voorkomt is dat ze overal YES op beantwoorden. Zelfs als je ze vraagt of ze jeuk aan hun kont hebben. Antwoorden ze daar YES op, dan weet ik dat ze daar een of andere inheemse schimmelinfectie hebben of dat ze gewoon absoluut niet begrijpen wat ik bedoel. De verpleging en arts vinden deze uitvinding van mij minstens even lachen gieren brullen.

Rare jongens die Ghanezen:
Het openbaar vervoer is een gebeurtenis die op zich staat. Meestal willen er 100 mensen mee met de bus, terwijl er officieel precies 58 zitplaatsen zijn. Na een hoop kabaal, over en weer scheldpartijen, dreigende blikken en meer dan soms een potje ouderwets boksen kan toch altijd iedereen mee. Oftewel een stoel wordt meestal niet door 1 persoon bezet. Een 3 uur durende busreis over een hobbelige zandweg wordt op die manier een overlevingstocht waar mijn 1 meter 88 vaak enige moeite mee heeft.

Rare jongens die Ghanezen:
Verkeersregels bestaan officieel wel in Ghana, maar hoe ze zijn en waar je ze kunt leren is mij nog steeds volstrekt onduidelijk. Op straat loopt, fiets, motort en rijdt iedereen door elkaar heen. Bedenk hierbij dat al het vee gewoon over straat loopt en oversteekt zonder links-rechts-links te kijken, dan kun je bedenken wat voor soort hachelijke situaties dit met zich meebrengt. De opbrengst tot nu toe: 2 dode geiten, 1 dode kip, een half verminkte zwerfhond (sorry Liza en Harrie!) en een bijna aanrijding met een kudde runderen (zonder helm.....zowel de runderen als ik).

Rare jongens die Ghanezen:
De Ghanese taal bestaat niet. In elke regio / stad spreken ze een andere taal. Dit leidt in heel Ghana tot communicatieproblemen en zeker bij mij! Van 2 jongens uit de buurt krijg ik les in Gonja, dat is de taal die ze in Damongo spreken. Na een aantal lessen kom ik tot een vrijwel sluitende anamnese, helaas begrijp ik het antwoord maar zelden. Ik krijg namelijk antwoord in volledige zinnen terwijl ik me slechts beperk tot het leren van woorden en deze dan met een zeer vragende blik stel. Dit leidt tot wederom hilarische situaties. Zo vroeg ik laatst iemand in half Engels (stool) en daarna Gonja (Abin) naar zijn ontlasting patroon. Daarop volgend liep hij de kamer uit, kwam even later weer binnen met een stoel. Hij dacht dat ik daarom vroeg!! Maar vergis je niet. Het Engelse woord “stool” klinkt natuurlijk als het Nederlandse woord “stoel”, dus ik dacht: Deze Ghanees verstaat Nederlands! Helaas bleek dat het Gonja woord voor ontlasting bijna hetzelfde is als stoel en dat ik het net met een verkeerde uitspraak had gezegd! Verwarring.....all day long!

Rare jongen die Ward:
Even serieus, want daarvoor zit ik tenslotte in Ghana. Ik werk elke week van maandag t/m zaterdagochtend oftewel zo’n 40-50 uur per week. Het werk is allereerst erg leuk, afwisselend, soms druk en hectisch, soms teveel maar vooral elke dag een uitdaging! Vorige week ben ik in het weekend “gevlucht” richting de bewoonde wereld om weer even van het zwembad en vooral van wat Westers eten te genieten (mn maag deed een vreugdedansje!!). Afgelopen weekend ben ik vrijdagavond gaan eten bij Abraham, hij heeft een weeshuis opgericht in Damongo en is net terug van een bezoek aan NL. Joana, de dietiste van het ziekenhuis, had wederom erg lekker gekookt! Gisteren heb ik dienst gedraaid van 8 tot 8. Dit was mijn eerste dienst en toen ik de dokter eenmaal nodig had nam hij dus zijn gsm niet op. Daar sta je dan bij een patient waarbij ik geen idee had wat hij had. Een beetje valium deed gelukkig wonderen. Vandaag ben ik wiskundeles gaan geven op een middelbare school (dammm was nog best moeilijk!). Gelukkig was het maar een uur fietsen bij 35+ graden!! Afgelopen weekend waren er 2 Nederlandse vrijwilligsters uit een klein dorpje hier in de buurt op bezoek. Deze week komt Ellen, geneeskunde student uit Maastricht, me een weekje helpen in het ziekenhuis waarna ze weer terug gaat naar Tamale en vanaf zondag komt Elise, andere geneeskunde student uit Maastricht, voor 10 weken naar Damongo. Oftewel ik kan mn Nederlands weer een beetje oefenen!

Rest mij niks anders dan jullie nog te vertellen dat het nog steeds ergggg heet is in Damongo (35+) en dat de zon nog altijd volop schijnt op mn kale hoofd!

Take care in Nederland!

Ward

Ps: Speciaal voor Roy een ps! Omdat dat in India en Nepal zo hoorde.....alles goed kale?? Goed om te horen dat er nog biertjes worden gedronken tot diep in de nacht! Zorg je wel dat je een beetje blijft sporten?! Ik ben namelijk in 1 maand al 5 kilo afgevallen.
Ps 2: Ja N’tery, dat wordt dus een nieuwe garderobe.....kom je wel een dagje ontvoeren uit de “Hel van Heerlen” om gezellig te gaan shoppen!
Ps 3: Mijn beste Zeeuwse vriend Maarten, met wie ik naar Ijsland ben geweest, zoekt een kamer in Maastricht van Januari t/m April. Hij houdt van koken, poetsen, afwassen en vooral van heel hard “good morning Iceland” schreeuwen als ie net wakker is. Als iemand iets weet voor hem, mail hem dan even: mburingh@hotmail.com